نگارش

نگاه کردن به چهره ی دیگران و تصور 20سال بعد آن ها، تفریحی ست که این روزها مزه ی خوبی به خود گرفته است.

اقلیت

اکثر این خواننده ها بی سلیقه اند. قسمتهای زیبای شعر را بیصدا, آن هم فقط یک بار میخوانند, بعد یک سری چرندیات را هزار بار در گوش آدم, فریاد میزنند!

مقرور

قرار نیست, همیشه اتفاق های ناشدنی رخ دهند.

تمرکز

به نظرم مهمترین مزیت عینکی بودن این است که, هر وقت بخواهید از وضوح "دیگران" کم میکنید.

نیمکت

اون خاکی, تو پر از سروصدا. اون رو به روی دیوار, تو صدای آب,,, اصلا سعی میکنم خیلی با هم مقایسه یتان نکنم. آنوقت اگر یکیتان پر باشید و درست همان پیروز مقایسه , ممکن است غصه ام بگیرد!

گُم حوصله

حوصله‌ی فکر کردنم که گم میشود, شروع میکنم به نظریه سازی. مثلا همین امروز, به اینجا رسیدم;
دنیا اگر تو را در خودش گم کرد , تو هم دنیا را در خودت گم کن. کم میآورد , پیدا میشوی!!!

وارونه

به نظرم مهمترین کشف آدم ها این بود که اگر میخواهند کودکی را بخندانند باید دیوانه وار شوند.

مغلطه

دلیل که میآوریم هر چند بی منطق و بی پشتوانه , سریع قانع میشویم. من نمیدانم, پس این ها که به دنبال قناعت میگردند, چه میخواهند!

پشتینه

به نظرم این هایی که چشمانشان را پشت عینک های دور مشکی قایم میکنند, خیلی تازه کار اند. اخر مدتهاست که مردم, با چشم دروغ گفتن را نیز یاد گرفته اند.

جزا

شنیده ام آدمهای خوب وقتی میخواهند کسی را تنبیه کنند, شاید از نظر ما ناراحت کننده باشد, ولی در اصل به نفع تنبیه شونده است.
من که آدم خوبی نیستم, به هر حال گاهی در مقام تنبیه, مخاطبم را کمی دیوانه میکنم!