جزا

شنیده ام آدمهای خوب وقتی میخواهند کسی را تنبیه کنند, شاید از نظر ما ناراحت کننده باشد, ولی در اصل به نفع تنبیه شونده است.
من که آدم خوبی نیستم, به هر حال گاهی در مقام تنبیه, مخاطبم را کمی دیوانه میکنم!

بازی

شاید برای بازیگرها بهتر باشد, ساعتهایی را جلوی آینه بگذرانند و سعی کنند احساس واقعی و حالت صورتشان را هماهنگ کنند.
نمیدانم شاید هم اصلا بهتر است برای طبیعی بودن, هیچ وقت جلوی اینه ای نروند و حس و حالت صورتشان را هماهنگ نکنند!

خاصیت

خیلی هم نباید خاص بود, خسته کننده خواهی شد!

مثل

دیوانه که باشی، درست مثل آب خوردن، کارهای ساده دیگر را هم فراموش خواهی کرد.

احساس

پارک کاملا خلوت بود. اما باز یک حس مسخره ی لوس میگفت برزگ شدی, اصلا به تریپت هم نمیخورند این تابها. البته من که زیر بار این حس ها نمیروم, ولی خب بی تاثیر نبود. همین که دیدم تاب هم جیر جیر میکند و زیاد از من خوشش نمیآید, پیاده شدم. و حالا محکوم, نشسته روی نیمکت همیشگی و نگران بچه های بی پروای تاب سوار.

رقابت

کالاهای گران و مارک چسبیده, بادوام اند, شاید فقط چون مراقبت بیشتری از آنها میکنیم.

غریبه

کمی از دید خارجیها به شهر و کشور و مردم نگاه کردم, احساس غربت به دستم داد.
اماکن جدید, صداهای جدید, حتی نگاه های جدید!

دریچه

یک وقت هایی, دَرِ بعضی کتاب ها را, باید به زور بست.

نقدانه

حالا اگر خیلی اصرار داری , پیشرفت میخواهی و از آن عجیبتر انتقاد دیگران برایت مهم هست, ابتدا به بدترین شکل ممکن کارَت را انجام بده, تا لااقل از روی دلسوزی هم که شده, حرفی کف دستت بگذارند, بلکه به قول خودت, جلو رفتی نصیب کنی. و الا مردم به "خوب است" "عالی عالی" گفتن, بسنده میکنند. شاید برای نگه داشتنت, همان جا که هستی.

حرف

باید کمی ملاحظه, و فرآیند رونمایی را کندتر کنم. بعضا دیده ام همین بی تفاوتی و رها شدن ناگهانی پرده, کار دست غریبه ای داده است