پیشرفت، شاید همین وسواس است، که برای گلچین کردن کارهایمان به کار می رود.
پیشرفت، شاید همین وسواس است، که برای گلچین کردن کارهایمان به کار می رود.
نگاه کردن به چهره ی دیگران و تصور 20سال بعد آن ها، تفریحی ست که این روزها مزه ی خوبی به خود گرفته است.
اکثر این خواننده ها بی سلیقه اند. قسمتهای زیبای شعر را
بیصدا, آن هم فقط یک بار میخوانند, بعد یک سری چرندیات را هزار بار در گوش آدم,
فریاد میزنند!
به نظرم مهمترین مزیت عینکی بودن این است که, هر وقت
بخواهید از وضوح "دیگران" کم میکنید.
اون خاکی, تو پر از سروصدا. اون رو به روی دیوار, تو صدای
آب,,, اصلا سعی میکنم خیلی با هم مقایسه یتان نکنم. آنوقت اگر یکیتان پر باشید و
درست همان پیروز مقایسه , ممکن است غصه ام بگیرد!
حوصلهی فکر کردنم که گم میشود, شروع میکنم به نظریه سازی.
مثلا همین امروز, به اینجا رسیدم;
دنیا اگر تو را در خودش گم کرد , تو هم دنیا را در خودت گم
کن. کم میآورد , پیدا میشوی!!!
به نظرم مهمترین کشف آدم ها این بود که اگر میخواهند کودکی
را بخندانند باید دیوانه وار شوند.
دلیل که میآوریم هر چند بی منطق و بی پشتوانه , سریع قانع
میشویم. من نمیدانم, پس این ها که به دنبال قناعت میگردند, چه میخواهند!
به نظرم این هایی که چشمانشان را پشت عینک های دور مشکی
قایم میکنند, خیلی تازه کار اند. اخر مدتهاست که مردم, با چشم دروغ گفتن را نیز
یاد گرفته اند.